Gijs de gans

In het voorjaar van 1993 kwam Gijs de gans ter wereld in de drooggevallen sloot naast de Melchiorhoeve. Een klein wonder, want de ouders van Gijs waren niet in staat om nakomelingen te produceren, de voorgaande nesten waren vruchteloos.

Door een slimme wisseltruc, de onbevruchte eieren werden omgewisseld met bevruchte eieren, werden de ouders verrast met een aantal donzige gansjes. De gansjes groeiden en verlieten het nest, behalve Gijs hij bleef in het gezelschap van zijn ouders en groeide op tot een mooie witte gent, ofwel mannengans.

Na het overlijden van zijn ouders leidde Gijs een druk leven in de dorpsloot, hij sloot vriendschappen met eenden en maakte uitstapjes. Vanaf zijn woonplek, in de voortuin van de Melchiorhoeve, liet hij zich met zijn enigszins dwingende gegak luid en duidelijk horen. Voor veel inwoners van Twisk werd hij een dagelijks herkenningspunt. Sommigen voerden korte gesprekken met hem en als antwoord gakte Gijs begrijpend terug.

Door de jaren heen scharrelde Gijs zijn kostje bij elkaar en werd daarbij regelmatig geholpen door inwoners van Twisk die begaan waren met hun gevleugelde dorpsgenoot. Tijdens de winter van 2009 kreeg Gijs het moeilijk, zonder hulp zou hij de winter niet doorkomen. Hij werd door dorpsbewoners naar vogelopvang ‘De Bonte Piet’ gebracht. Door de goede verzorging ging het gelukkig weer goed met hem en kon hij gezond en wel terug naar zijn vertrouwde plek.

Helaas in de winter van 2010 sneeuwde het al vroeg en veel. Het lukte Gijs niet om alleen de winter door te komen. Er gebeurde wederom een klein wonder, dorpsgenoot Jopie kwam in het leven van Gijs. Jopie trok zich het lot aan van Gijs en ontfermde zich over hem. In de 8 jaren die zouden volgen kwam Jopie dagelijks bij Gijs. Een bijzondere band groeide… Gijs en Jopie hadden hun eigen rituelen. Hij keek naar haar uit. Een vogel en een mens die elkaar in hun waarde accepteren. Zo bijzonder en eenvoudig sommige dingen kunnen zijn.

Na een mooi en lang leven is Gijs in de nacht van 5 op 6 juni 2018 heel vredig op zijn eigen plek ingeslapen. Een golf van verdriet ging door het dorp. Het werd stil, zijn gegak werd niet meer gehoord, een herkenningspunt was verdwenen.

Dit bronzen beeld van de hand van dorpsgenoot kunstenaar Monique Scheers is een eerbetoon aan de bijzondere band tussen mens en dier en tevens een voorbeeld van samenwerking en eensgezindheid in ons mooie dorp Twisk.

Twisk, 19 april 2019

Mogelijk gemaakt door inwoners van Twisk en door de gemeente Medemblik